این پستُ خیلی وقت پیش میخواستم بذارم اما هر بار که میرفتم عکس پیدا کنم برای پست اینقدر دلم تنگ میشد تنها کاری که میکردم بعد از سرچ نگاه کردن به عکسا بود خوندن عکس نوشته ها ،هوایی شدن دلم سوختن دلم ... وقتی چشمم به حرم شش گوشه امام حسین میفته قلبم واقعاً درد میگیره ... همش با خودم میگم ای کاش برا وداع نمیرفتم اونجوری به ضریح نگا نمیکردم و گریه نمیکردم و بهش نمیگفتم الان تکلیف زائرایی که دلشون تنگ چیه ؟! اونایی که هنوز اینجان ولی تصور دوری از اینجا قلبشونو به درد میاره... بعضی موقه ها چقد دیر میفهمیم کجاییم و طرف حسابمون کیه ... ای کاش روزقبل وداع رو برمیگشتم هتل مثل بقیه نه این که از شدت دلتنگی تو حرم موندگار شم و ای کاش اون عزاداری گروه زنجانیو که برای ایام فاطمیه بود نمیدیدم ...ای کاش ...ای کاش .... امام حسین خیلی هوای زائراشو داره ... من شرمندم که اینقدر بدم !
