اوم خب شاید خیلی از دختر خانم ها باشند که هیچ وقت به این موضوع فکر نکردن و حتی دوست هم ندارند فکر کنند . اما من فکر کردم زیاد؛ چون خیلی زیاد در شرایطی قرار گرفتم که لازمه حرکت کردن پسر بودن، بوده (البته در جو خانواده ما) ... و خب گاهاً آرزو پسر بودن میکنم . اما خب حتماً حکمتی در دختر بودن ما نهفته است و خدا داند و خودش ...
اگر پسر بودم
حداقل هر صبح جمعه میرفتم کوه نوردی حالا چه کسی باهام بیاد و چه تنها بخوام برم ولی حتماً میرفتم . اگر برام ممکن میشد هر روزم میرفتم.
اگر پسر بودم
همه خیابونای شهرو با دوچرخه گَز میکردم . و هر وقت دوست داشتم از خونه میرفتم بیرون و برمیگشتم.
اگر پسر بودم
حتماً سفر های پیاده زیارتی رو میرفتم . و حتی میرفتم جنگ :/ حدس میزنم تیر اندازیمم خوب باشه :))
اگر پسر بودم
همسر آیندمو خودم انتخاب میکردم . حالا هر چقدم طول بکشه تا مورد، مورد نظر پیدا بشه. مهم نیس ... فقط باید خودم پیداش کنم :|
اگر پسر بودم
همون 18 سالگی گواهی نامه ام رو میگرفتم و ماشین سوار میشدم .
اگر پسر بودم
حتماً یک شهر دور از خانواده رو برای درس خوندن انتخاب میکردم و حتی برای کار هم میرفتم یک شهر دیگر
اگر پسر بودم
برای کار کردن در جامعه مشکلی نداشتم .
اگر پسر بودم
بخش عظیمی از درآمدمو خرج سفر میکردم. سفر یعنی تجربه و یاد گرفتن.
و...
ولی خب مهم اینه الان من یک دخترم با همون ویژگیا دخترونه و البته خداروشکر:)